ابوالفضل مکرمي فر، قنات يا کاريز را يکي از نشانه‌هاي ويژه نيشابور و مهمترين منابع آبي دانست که امروزه نيز همچنان اهميت خود را حفظ کرده است.
وي با اشاره به پيگردي در سطح منطقه تاريخي نيشابور، بيان داشت: يکي از صنايع بومي شکل گرفته به سبب وجود اين کاريزها در نيشابور، کارگاه‌هاي ساخت گول (ناي‌هاي قنات) است که تا به امروز نيز به حيات خود ادامه داده است.
مکرميفر با بيان اينکه کارگاه‌هاي محلي ياد شده در گويش محلي داش خانه ناميده مي‌شود، گفت: اين کلمه به معناي محل بسيار گرم است.
اين مقام مسوول به متروکه شدن 90 درصد از داش‌خانه‌هاي نيشابور و باقي ماندن تعداد اندکي از آنان اشاره کرد و بيان داشت: گول‌هاي(ناي‌هاي قنات) توليد شده در اين کارگاه‌هاي محلي، گول 15 تا 20 قنات را تأمين مي‌کند.
مکرميفر با بيان اينکه داش‌خانه‌ها از سه فضاي اصلي تشکيل شده‌اند، افزود: کوره به عنوان فضاي مرکزي داش خانه است که به وسيله دودکش‌هايي به سقف راه دارد. مسئول کوره، حرارت آن را از طريق سوراخ‌هاي موجود در سقف، کنترل مي‌کنند.
به گفته اين مقام مسوول در پايگاه ميراث فرهنگي نيشابور: دو فضاي ديگر که بطور قرينه در طرفين ورودي قرار گرفته‌اند محل ذخيره سوخت و محل کوره‌چي هستند.
وي وجود فضاهاي جانبي و بزرگي کوره را بسته به اهميت داش‌خانه ها عنوان کرد و يادآور شد: برخي از داش‌خانه‌هاي محلي به عنوان تنها تأمين کنندگان گول‌هاي قنات محدود، کوچک و تشکيل شده از يک کوره ساده بوده که فضاي جانبي چنداني نيز نداشته اند./119
انتهای پیام/
